Malvina

Oortje

Een zwerfjongen

Een oude dame overleed plotseling.  Ze zorgde al lang voor zwervertjes, volgens de buren en familie bleef er nog 1 langharig zwervertje over, langharig ros met wit.  Niemand had zin om het oude zwervertje eten te geven, dus ging ik elke ochtend en avond naar ginder.  Ondertussen wanhopig op zoek naar een opvang voor een bang, ouder zwervertje.  En hopend dat het nog even zou duren alvorens de woning verkocht werd.  Aangezien ik zeker wou zijn of het katje bv. nog brokjes kon eten, heb ik een camera geplaatst.  Dat gaf mij dan ook goed inzicht op zijn gewoonten.  Gelukkig dat ik de camera enkele dagen en nachten heb laten opnemen ...  Er bleek nog een tweede langharig zwervertje te zijn, een meisje.  Want ze had de typische 'schildpad'-kleuren.  Ze kwam vooral als het meer donker werd.

Twee maanden na het overlijden werd de woning plots leeggehaald.  En de week erna zouden de slaap- en eetplaatsen van de zwervertjes ook verdwijnen.  Ik had geen tijd meer en moest in allerijl een vangactie voorbereiden met onze 'Rolls Royce'.  Gelukkig kon ik ze beide op dezelfde avond vangen.  Het eerste wat me opviel, was hoe weinig ze woog.  Dat voorspelt meestal weinig goeds.  Bij de dierenarts:  ze woog maar net boven de 2 kg, veel te weinig. Bijna gans haar vacht zat in dikke pakken aaneengekoekt, vervilt, verschrikkelijk gewoon. Dit moet ook enorm pijnlijk zijn. Haar bloedwaarden waren bedenkelijk, en vooral de leverwaarden waren afwijkend. Omdat ik meer zekerheid wilde, is een echo uitgevoerd. En toen kwam het duidelijke antwoord: de lever vergroot met meer dan de helft, zwaar afwijkend van structuur. Ook de nieren waren afwijkend. En dan weet je het ... Dit had geen zin meer. We hebben haar aftakelende lijfje de eeuwige rust gegeven.

Einde april: melding bij een gemeente over achtergelaten katten bij een verhuis. Dezelfde dag nog zijn we gaan kijken,. 
De katjes hadden een knip. Maar bij een van hen was het wit oortje aangetast. Op dat moment was nog niet duidelijk hoe bang/tam de zwerfkatjes waren, maar dit katje moest sowieso zeker geholpen worden!  Voor Oortje bevestigde de dierenarts dat een amputatie van het oor nodig was om de kanker te verwijderen. Toen al was duidelijk dat ze enkel bang was en totaal niet agressief. Ze werd geschat op 1, max. anderhalf jaar met een perfect gebit. FIV/FeLV-negatief.  

Na de amputatie is ze lang verzorgd geweest bij ons, en opnieuw zonder enige vorm van agressie, zelfs met een kap op om haar oor te laten genezen.  Na een tijdje liet ze strelen tijdens het eten toe.  Zo werd er telkens een stapje gezet.  Een lang verhaal wat kort: via Poezelo zit dit prachtige katje nu bij een werkelijk geweldige dame die enorm goed is met socialisatie. En op een paar dagen tijd kan ze Oortje al aaien en komt ze zelf af, al babbelend en rond de benen draaiend. Er is nog wel een stukje weg te gaan vooraleer ze geadopteerd kan worden want het is in de bescherming van een open bench, maar ze is nu al heel lief en dankbaar. We hopen dat iemand haar een liefdevolle en warme thuis zal geven!  Hoe dan ook zal ze niet terug losgelaten worden als zwerfkatje, zeker niet met de medische geschiedenis maar ook gezien haar sociaal potentieel!

We wisten allebei dat dit niet goed kon aflopen volgens wat de melders vertelden. Het katje is ingeslapen, zijn hart was het aan het begeven, op heel korte tijd was hij achteruit gegaan. Het buikje enorm vol vocht, heel mager. Blauw vel en mondje omdat hij amper nog kon ademen, geen zuurstof in het bloed.
Dit katje had geluk. Hij werd graag gezien en is altijd goed verzorgd geweest, hij moest niet ergens liggen creperen in de gietende regen. En hij had dubbel geluk: er was iemand die alle moeite van de wereld deed om hem te redden - want dat is verlossen uit hun lijden ook ...
De meeste zwervertjes hebben dit geluk niet en gaan een keihard leven tegemoet. Hun einde te vaak verborgen en te vreselijk. Een kat trekt zijn plan nl. niet. Zij hebben uw en onze hulp nodig. Vergeet hen niet aub!

De hoogbejaarde en lieve verzorgers hadden verdriet, ze hadden hem graag in de tuin begraven, daar waar hij altijd zijn plekje had.  Maar dat was voor hen fysiek niet meer mogeljk.  Dus hebben wij dat met dankbaarheid voor hen gedaan.  Ze waren ontzettend geraakt door het gebaar, want wie zou die moeite nog doen ...